زنده یاد استاد عبدالاله “رستاخیز”
نخستین نیاز زندگی
در میان خیمه های رزم جویان
در دل تاریک شب ها
خیمۀ او
دیرگاهی شعله پرور بود
بی هراس از سردی و طوفان بوران
با تلاش بی شکیب خویش می آموخت
درس سکاندار
استاد کبیر انقلاب
او به این درس بزرگ پیشوای خلق
چون نیاز اولین زندگی می دید
او به یاران باز می گفت این سخن هربار
کیست آیا یاور پیکارمردم؟
کیست نیکو انقلابی؟
کیست آیا روشنی بخش ره و افکار مردم؟
آنکه،
آنکه بزم خاطرش
ز اندیشۀ خورشید خاور شد فروزان
ز آبشار خاطرش
پیوسته ذوق جست وجو می ریخت
باز می آموخت.
او می گفت
باید آموخت
بایدا آموخت
و ندر کشتزار زندگانی
بذر این آموزش پیکار را افشاند
زیرا
شخم کردن راست تا بذری بیافشانند
و نی جز آن.
زندان دهمزنگ – کابل