زنده یاد  عبدالقیوم “رهبر” 

                                                                                                          اهدا به مجید شهید در    

                                                                                                 چهارمین سالگرد شهادتش

                                                                             

         منبع خورشید         

در سحر گاه شب  دیـــجور باز                  می سرایم قصه ای باسوز و ساز

قصه ای از نــاله وغوغای من                   بر زمین   بشکستن  مـــینای  من

سر گذشت رزم وسودای مجید                  کز شمــال  کشورم   آمـــــــد   پدید

سالها در ظلمت  کــــام   نهنگ                 در نفـــیر و خشم بُد همچون پلنگ

گاه مـــرهم بر دل ریــشـی زده                   راه بـــر اغــیار بــد  کـیــشی  زده

کوه وصحرای وطــــن ماوای او                   ژنـــده  پوشــان وطن  لیــلای  او

روستائی  زادگان  پُر  مــحن                     روشــــنــائی زادگــان  شعله  زن

بر طواف فکر او پــــروانه وار                    وزصــــلابت همچو “بابا “استوار

بــارنسل درد  در دامان داشت                   همچوموج او خانه درطوفان داشت

او نگین حـــلقۀ  اصـــرار  بود                   دیده اش همچون شفق  بیدار بود

سیر او عشق است کی افسانه شد

کی خــمستانش  تــهی  پیمانه  شد

سالها دیوانه ای ضــحاک خوی               پـــر شقاوت، بیخرد،هنگامه جوی

برفگنده مار بر بـــازوی خــویش               مست از افسانۀ جادوی خــویش

عشق او با اژدهــایی از “شمال”               همرهانش چند کوری بـــی خیال

اژدها  در آســتــینش خـــفته  بـود               در بغل در دانه هائی سفته  بود

چون بنا کرد عشق وســـودای دگر               پــــای  بند  دام  و  رویـای دگر

اژدهــــا دردانــــه هــا بـــا مـــارها               جمـــلگی بود  قاتل “سردار”ها

عشق چون نفرت بــزاید خون شود              نظم عالم جــمله دیگرگون شـود

نظم قــیـــصر جـــمله نـــابودی بـود               نـاز و پـــردازش صـعـــودی بود

فــعــله وبــــزریگر روشــــن ضمیر               این همه ساقط ز تاریخ و مسیر

       ازدواج   مــــار  با  دیوانه  شد

        کاین  جهان واژگون سامانه شد

 دور دور قـتـل  نــمـرودی بــود                    صحن کابـــــــل شهر مــا دودی بود

“خلق” دارد کین مردم درعـــمل                   “پرچم”  تسلیم دارد   در بـــــغــــــل

پرچمش آدم  کش تـــزویـــر  بود                   بندگی روس در  تـــدبـــیـر  بـــــــود

باز کوهستان، هــری و  نــیمروز                  هم  بــدخشان و کــنــــــر آتش فروز

کل ســلاح رزم و آزادی بـــدوش                   دردها ازعــشق پـــــرجوش وخروش

او صــدای عشق بی رنگی کشید                   او چو(ساما) نـــقـش یکرنگی کشید

او زکــثرت راه وحدت بر گـــزید                   او به ظلمت مــنــبـع   خورشید  دید

او تــمنای  دل   عشاق  گـــشت                    هــــر دلی از بــهر او مشتاق گـشت

لیک دست   نابـــکار  اهـــرمن                    گلـــــبـــن  امــیــد   ما  را  راهــزن

تیرناکس بر دل پــرخون نشست                   جملگی در سوگ او محزون نشست

 از دل تــــــاریخ رفت افسانه شد

 کـــــی تمنایش زما  بیگانه  شد