هورخش مبارز

 

آرزو

چی وقت شود که از این قفس آزاد شوم

به پیش تو رسم و از عمق دل شاد شوم

مرا به چشم سیاهی تو ای نگار قسم

هروقت آزاد شوم وارد پرواز شوم

در آسمان عشق چون پرنده پر بزنم

به قلعه های بلند نشسته آواز شوم

به کوه و دشت و بیابان چو سبزه سر بزنم

به گل صبح امید شبنم و شمال شوم

به روی گل چون نسیم صبح همچو باد وزم

به مرغ بی بال واسیر اندر قفس پر بشوم

مرا تا جان بود از بهر جاویدانگی خویش

به ذره، ذره ای درد زمانه زر بشوم

من که در کنج قفس همچو مرغ اسیر گشتم

به آسمان بپرم بال چون خنجر بزنم

که “هورخش” آخر از ابر سیاه بیرون آید

چو گلها تازه شوم در بیابان سر بزنم