شیخ الشعرا استاد فدائی هروی         

مرغ لاهو تی

        

بـیــــا در بــزم رنــدان کن سراغ وصل یار اینجا    رمـــــوز عشق آمــــوز از لب لــعــل نگار اینجـا

اگــرگلـــدسته بــنـــــد باغ حُسنی، چشم دل بگشا    نگر بر خاک ره پاشیده گلبـــــرگ عـــــذار اینجا

دل از هر خار و خس برکن مقیم کوی الفت شــو    بسی دلها نــگــــر در بند زلف تابــــــدار اینجــــا

خـــمـــار عافیت تا سرگـــــــرانت می نـــگردانــد    دمـی در بزم رندان شو، ز مستی سر برار اینجــا

به بزم باده نوشان مطربی باچنگ ونی می گفت:    مــقــام عـیش ایــنجا مهبـط امـن و قـــــرار اینجا

بـــیـــا از خانــقـــه خاک در میخانــه شو، زاهــد    کـــه یابــــی پــــرتــــو نــور حقیقت آشکار اینجا

چــو گــــــرد، افـتـــادگی آموز بر دامان میخانــه    کــه ُکحل دیـــدۀ قــدسی شود مشت غــبـار اینجـا

تـــو اسرار می و ساغــــر ز نااهلان چه میجوئی    می اینجا، ساغراینجا، مست اینجا، میگساراینجا

اگـــر حــرف انا الحق داری و دعـوی منصوری    بـــیــــا تا فاش بینــی حالت منصــور و داراینجا

بـــــه نــــور یک دو جـام آیینۀ دل را مصفاکـــن    کـــه بینی پــــرتــــو خـورشیــد را آئینه دار اینجا

قـفس درهم شکـن، پرواز کـن، زان خاکدان بگذر    بود ای مرغ لاهــوتی تــرا چـــون مرغزار اینجا

زخود بر خویشتن غیر از جفا چیزی نخواهی دید    گر از خود می گریزی، خوش بود جای قرار اینجا

اگــــر خــواهـــی نیوشی نغمه های تار وحدت را    درآور پـرده، وز هـر پـرده شوری گـوشدار اینجا

“فـــدائـی”! خاکــبازی تابکی در حـلــقـــۀ طفلان؟

بـیــا تا هــمچـو خـود بینی هـزاران خاکسار اینجا.