عزت آهنگر نیزک

          مثنوی درد 

ای وطــــــن ای زخمهایت بی دوا

ای شب تــــارت ز دست هفت بلا

می‌فــــروشــنـــــد گنج شایان ترا

قامـــــت ســـــرو خــــــرامان ترا

شوکت و شانت شده پایمال دون

می ربــــایند می زدایند با جنون

پــــیــــکر آزادگــــــی زخمی بود

راز عشق و عاشقی سطحی بود

شمع علم و معرفت خاموش شد

ذهن مزدوران سلاح بردوش شد

ظلمت و بیداد حاکم گــشته است

ظلم و اسـتبداد قایم گــشته است

باغ میــهـن با خزان در کار زار

نسل نو رویـیـده در مــیدان خار

مــــارهـــــا گنج تــرا بــانی بود

ملت مظـــلــوم قـــــربــانی بــود

فقر و ظلمت سایه بان سرزمین

بحث تبعیض و تعصب در کمین

هویت را کس نمیداند که چیست

شهروند وشهردار درکینه زیست

دست غیر انــدر نیام خنجر است

سرنوشت خلق میهن ابـتر است

چــشم بگشا ابــر ظلمت پاره کن

زنــدگی را مصحف نــو چاره کن

ذهــــن را آیینه ی تــدبـــیر ساز

نــقش آزادی در آن تصویر ساز