زنده یاد داوود سرمد
لهیبِ سرکش
بــــریــــز بــــارِ دگر زین شـــراب در جامم
که لــــــذتِ دیــگـــری داشت، تــلـخیِ کامم
زبـــــانـــــه مـــی‌کــشد از ذره ذرۀ جــسمم
لــهــیـبِ سرکش عشقی که ســوخت آرامم
ز تــیــره رنگیِ شب در دلم هراســی نیست
چــــــراغِ چـــشــــمِ تو باشد ســـتارۀ شامم
دبـــیـــــرِ عشق مرا درسِ زنـــدگی آموخت
مگر هنــــــوز به نزدش چو کـــودکِ خامم
به سنگلاخِ وفــــا رهنوردی آســـان نیست
مـــگــیـــــر خرده فراوان به لــغـزش گامم
ز نورِ تــــجـربه بیناست چشمِ مـــن، صیاد
چه مـــمــکــن است کشد دانۀ تو در دامــم
زخونِ خویش خطی می‌کشم به سوی شفق
چه خوب عــاشـــقِ این سرخیِ سرانجامم
تویی که پشت تو می‌لرزد از تصورِ مــرگ
مــنـــم کــــه زنــدگیِ دیگر اســـت اعدامم
نـــــویـــدِ فتحِ شبستان دهم به راهــروان
ســــرودِ رزمِ پــیـــــام‌آوران شود نـــامم
عــــقــابِ زخمی‌ام و می توانی‌ام کــشتن
مـــگــــر محال بود لحظه یی کــنی رامم
گِــــل وجود مرا پخته کــرد کورۀ عشق
مگر هـــنـوز به دستش چو بادۀ خــامم
زبس که زود زکف رفت لحظه‌ها”سرمد”
بـــســـــی دریـــغ بــود از شـــتاب ایامم
******