غمخانه
اژدهــــا طبعان، كـــــه ســـاز فتنه را قــــواله اند
در جـــنــــون آباد ملك وجــــاه يـكـسر هــاله اند
تــا در اندازند خـلقى را بــــــه فــــكـــــر چاله اند
اين ســــتــــم كيشان كه وهم زنده گى راهـاله اند
در تـــلاش خـــــــود كشى ها شعله را جواله اند
هيچ كـــس را شــــاهد مقصود در آغوش نيست
عــالـمى رفتند از خــود جاى عقل وهوش نيست
عمر هـــا شـــد حرف دردى آشنائى گوش نيست
كـــوهـــكــن تــا بى نفس شد، كوه ها بى نا له اند
درد هـــــا را گـــر به لب حـــرفى زدرمان مى رود
بر لب ديوانه گويى حــرف هـــــذيـــان مي رود
زورق آســـــايـــــش خلقى به توفان مى رود
خلقى ازخــــود رفــته اكنون ذكر ايشان مى رود
كـــاروان خــــواب را افــســـــانۀ دنـــبــاله انـد
انــدرين مــيـدان كه يك سالار خير انديش نيست
هر كه را بــيـنى زپستى جزبه فكر خويش نيست
سينۀ مــــردى ز درد ملك ومــلت ريش نيست
دعــــوى مـردان ايــن عصر انفعالى بيش نيست
شــيـــر مى غرنــــد چـون واميرسى بـزغاله اند
راه نــــاهمـــــوار و شب تاريك و مـنـزلگاه دور
ناز پــــروردان نـــدارنــــــد انـدرين وادى عبور
سينه ها خالى ز ســـــــوز و مغز هاخالى زشور
ســــــرد شـــــد دل از دم ايـــــن پهلوانان غـرور
رســـتــــم انــــــد اما بغل پرورده هاى خاله اند
هـــــر كه را بينى درين ويرانه خـوار نكبت است
عـــالــمـــى را چشم بينش درغــبـار عبرت است
هـــــــر تهى مغزى زپستى شرمسار فطرت است
دل ســيــاهى، يك قــلــــم آيينه دار صـحبت است
گـــــر هـــمـــه اهل خـــــراسانند، از بنگالـه اند
بــــا جفا كاران دوران اصل ونسل شان يكىيست
با كج انديشان پيشين وصل وفصل شان يكيست
در جهان سفله خوئى فـــرع اصل شــان يكيست
همچو دندان بهر ايذا هجرو وصل شــان يكيست
گر هــمـــه يــــكساله مى آيند وگر صـد ساله اند
بس كــــه در گــفــتار نيرنگ وفسون بستند كار
بر مدار حــرفـــهــــــا شان نيست يك جـو اعتبار
گرچــــه بـر افراشت شان بر اوج دسـت روزگار
با عـــــروج جــــاه ايــــن افــــــسردگان بى مدار
بر لـــــب هـر بام چون خشت كهن تـب خاله اند
خـــــاصه اهل دانــــش و فـــرهنگ و ارباب هنر
بس بود، منما ” فدائى” شـــكــــوه از اين بيشتر
بــيــدل از خورد و بزرگ آن به كه بردارى نظر
دورگاوان رفت و اكنون حــاضران گوساله اند