استاد عبدالهادی رهنما

            غبار خود پرستی

       یقین دارم عزیز دل پشیمان می شوی روزی

        و غمگین از شکست عهد و پیمان می شوی روزی

       مرا آزار ده تا می توانی لیک از خجلت

       شقایق گونه سر اندر گریبان می شوی روزی

       نمی ماند به تو این خنده ها ؛ ای  آفتاب حسن!

      به زیر ابر های غصه پنهان می شوی روزی

      به یاد آن بهار و رفتن ما جانب گلشن

      به خود می آیی و یک دشت حرمان می شوی روزی

      مکن چون گل جفا بر بلبل شوریده ات هرگز

       که نا گه از گزند چرخ لرزان می شوی روزی  

        غبار خود پرستی ها ترا در خویش  پیچانده

        مکن دیوانگی جانا پریشان می شوی روزی

         بهارت نرم نرمک رو به رفتن میکند وانگه

          بخواهی یا نخواهی خود زمستان می شوی روزی