عبدالرزاق شجاع

              عشق وطن

همچو عشاق بود عشق وطن پیشۀ ما

عشق مـا خـون دل و ریشۀ اندیشۀ ما

                           قطرۀ می گهی از شیشۀ ناکس نخوریم

                            می ما هـمـت ما، غـیـرت ما شـیـشـۀ ما

خـرقـۀ حُـریت خصم به بـر می نـکنیم

آب عزت ز ازل خورده رگ وریشۀ ما

                             خصم را گو بنگر همت انسان به جهان

                             هر که از جان گذرد بگذرد از ریشۀ ما

تـاکـه پـیـمـان وفـا بـاد میـان من و تو

همچوفرهادشکند صخرۀ کوه تیشۀ ما

                       پشت دشمن همه لرزد چوکند گوش ز”شجاع”

                       عـشـق مـا مـیـهـن مـا، ریـشـۀ انـدیـشـۀ مـــــا