شیخ الشعرا استاد فدائی هروی
ظلمت سرای شب
از بـــس دلم گرفته به ظلمت سرای شب افـــتـــاده ام بـــه زاویـــــۀ تنگنای شب
یـــــارب مــبـــاد همچو من زار درد مند وامـــــانـــــده در محاصرۀ انزوای شـب
تــــــاچـــنـــــد روشنایىى صـبح امید را یكــســـر به كام خویش كند اژدهاى شــب
خون می خورند ولذت پرواز می بـــرند در تیـــره شام حادثه خفاش های شــب
این زورق شــــــكسته وگرداب پـرخطر در خواب مرگ رفته مگر نـاخدای شــب
یــــــارب كـــبــــوتران دم صبح تابــكی باشند اسیر جـــنــگل فرمــانروای شب
در حـــشـــر روسپید نخیزد زخــوابگاه آنــكــــو نـــهـاد سر زمذلت بــه پاى شب
زینهار ره به چشمۀ خورشید كــى بـرد دون همتى كه گشت زپستى گداى شـب
یارب كجاست قاصد صبح خجســته اى كــاردّ خبــــر ز روشنیى انــتهای شــب
ایــمــــن مــبـاد از شرر رستخیز عـــام آنكو پنـــاه جــسته به زیر لــواى شــب
گرپایگاه عقل وشـعـوراست شــب ولى این شام فتنه خــــــیز بود ماوراى شـب
دیشب به گــوش جـــــان دلم گفت هاتـفى كی راهیــــان همــســفر جانـگزای شـب
تا جــنـــبشی ز وحــدت مردم نیـاوریـد؟ مــقــــــدور نیست خاتـمۀ ما جراى شب
طـــــی شد زمان عمر و فدائى بود هنوز
درجست و جوی صبح به پسکوچه های شب
