صبح فردایم
تورفتی یاد تو پرواز دارد در نفس هایم
نماد هستی و الهام شعر و اوج رویایم
تمام هستی فکرم به سودای تو گم گشته
نمی گنجد به غیر هستی ات چیزی به دنیایم
سراسر گم شدم از خود و در عشق تو بالیدم
تویی شوکت نثار زندگی در صبح فردایم
به چشمانت شده عمری که من پیوسته معتادم
خمارم بشکن و روزی بیا دل نا شکیبایم
شنیدم چلچله با یار خود آهسته هی می گفت
که من هم مثل او در عشق تو رسوای رسوایم
به گلدان خیالم نو گل یاد تو میکارم
که تا زیبا شود چون پیکرت لیلی زیبایم
اگر روزی سراغم آمدی، رو آ به میخانه
نه من در خلوت مسجد نه در دیر و کلیسایم
