شیخ الشعرا استاد فدائی هروی

شعلۀ خاموش

من طـــائــــر شــكسته پر لانه ى خودم    شمع خـــمـــــوش كلبۀ ويرانه ى خودم

آيينه بــر صــــفــــاى دلم رشك مي برد    كايــيــــنــه دار طلــعــــت جانـانۀ خودم 

با درد هـــمــــنــوايم وباغصه هـم نفس    با يـــــار آشــــنـــــايم و  بيگانـۀ خودم

جان مرا زجوهر عـــشــــــق آفريـده اند    جوهر شـــنــــاس گـــوهر يكدانۀ خـودم 

ياران همه به دام پــــــرى پيـكران اسير    من محو نقش هاى پـــــرى خانۀ خودم 

هرشب كه شمع خاطرم آتش زبان شود    خود را زنم بر آتش و پــروانه ى خودم 

بار خسان نـــــمـــى برم و ناز نا كسان     تا زيـــــر بــــار هــمت مردانه ى خودم 

بس دردهانهفته مرادردل است وخـويش    درد آشــــنـــــاي اين دل ديوانه ی خودم

ساقى نخواهم آن مى بيرنگ وبو كه من    مـــســـــت شراب كهنۀ پيمانه ی خودم 

    گر نيــســـتـم چو باده فدائى نشاط بخش 

         اين بس مرا كه حاصل خمخانه ی خودم