سکینه روشنگر

زن زحمتکش را به عنوان یک انسان شایستۀ کامل و کارآ می ستایم

با درود بر زنان مبارز و بر مبارزین راستین علیه خشونت، به استقبال روز جهانی منع خشونت بر زنان می رویم.

با این سخن نغز و جاندار “زن هرگز شایستۀ خشونت نیست” صدای احساس مان را در جامعۀ مرد سالاری بلند می کنیم که هرلحظه و هر آن  شدت خشونت ها بر زنان مظلوم وطن به دلایل مختلف به گوش می رسد. زنان بیدفاع کشور به گونه های متفاوت و از مجاری مختلف مورد خشونت، آزار و اذیت قرار می گیرند که تحملش کمر شکن و طاقت فرسا بوده و روز تا روز آن ها را به نابودی می کشاند. خشونت ها از درون خانه شروع تا بیرون، از  جانب خانواده های متعصب و نا آگاه، مثلاً  مردان فامیل، و حتی  متاسفانه بعضی از زنان فامیل، از جانب دین مداران جاهل و طالبان وحشی با قوانین و فرامین قرون وسطایی و مرد سالارانۀ شان  بر زنان به شدتی است که حتی حق نفس کشیدن را ازآن ها گرفته است.

زن زحمتکش را به عنوان یک انسان شایستۀ کامل و کارآ، علاوتاً درمقام یک مادرانسان پرور، به حیث یک همسر، همراه وهمطراز مرد زحمتکش او، به مثابه یک خواهرمهربان و یک دخترعزیز میستایم و درود بی پایان نثارش می کنم.

چنین موجودی نه تنها سزاوار خشونت نیست که مستحق تعظیم و سرفرود آوردن دربرابرش است.

درود و ثنای ما به زنان محروم و رنج کشیده ایست که دریک دست گهواره را می جنبانند و دردست دیگر و با رنج بیکران شان به جهان هستی زندگی می بخشند.

اما باید فوراً متذکر شوم که حساب زنان ستمگر وجنایت پیشه، که بر دیگران انواع و اقسام خشونت را روا میدارند، همانند مردان جنایتکار و ستم پیشه نه تنها از این تبار جدا است، بلکه آنها نیز مانند همۀ ستم پیشگان ننگ دامان بشریت هستند.

مبارزه با چنین موجودات خشونت آفرینی، چه زن و چه مرد به اشکال مختلف در جاهائی از دنیا همیشه جریان داشته و دارد و فریاد پرطنین  این مبارزات همیشه از گوشه گوشۀ  جهان به گوش میرسد. و ما نیز با فریاد قلم و قدم ازاین مبارزات بر حق پشتیبانی می کنیم و مبارزات افتخار آفرین زنان آزادیخواه کشور مان را همچنان گرامی میداریم.

شجاعت و پایداری زنان محروم و تحت ستم چندلایۀ کشور در برابر طالبان وحشت و قوانین مطلقاً مردسالارانه و قرون وسطایی شان قابل افتخار است. آنها که در برابر طالب مسلح سینه سپر کردند و خواستار آزادی از قید زندان خانه، حق تحصیل  وحق کار هستند، متاسفانه از جانب اکثر خانواده های شان مورد تهدید وخشونت لفظی و فزیکی و از جانب طالب وحشی به زندان و شکنجه و… خشونت های آزار دهنده متعدد محکوم می شوند که قلم از بیانش عاجز است.

دراین جامعه با تاسف بال پرواز زنان به زور شکسته شده و هوس پرواز شان را در کنج قفس به دست افسردگی و ناامیدی سپرده اند، چه غم انگیز است نابودی زن بمثابه نیمی از پیکر کارآ و با احساس جامعه؟؟!!

اما یقین داریم که روزی باهم قفس ها را درهم می‌شکنیم و پرواز را دوباره هرچه اوجگیر تر آغاز خواهیم کرد و جامعۀ ما را با دوبال(مرد و زن باهم) به سوی کامرانی ها پرواز خواهیم داد.

 بال پرواز مرا بسته مکن

عشق پرواز بسر دارم من

بگذار، با هم پرواز کنیم

راه بهتر به هدف باز کنیم

 باهمی لذت بیشتر دارد.