عبدالهادی رهنما
زلف را پیچیدنت نازم
به اوج مهربانی نــازنـــیـــن نازیدنت نازم
گهی قهر و گهی از عمق دل خندیدنت نازم
شب مهتاب و عطِر تُرد گل هــا دامن گلشن
کنار خود چو شاخ گل دمی غلـــتیدنت نازم
به افسون نگاه و عشوۀ دل آن خــود کردی
به سر انگشت هردم زلف را پــیچیدنت نازم
به هنگام خرامیدن چوآهو سرخوش ومستان
به اوج ســـرکـــشی ها جان من بالیدنت نازم
نمیدانی که بیتو یک نفس چون شمع می سوزم
به گرد خـــــاطرم پروانه سان گردیدنت نازم
به خلوت گاه هـــوشم قد کشیده دلبری هایت
نهان از دیگران آهــسـته ای گل دیدنت نازم
طبیبانه گرفتی نبضم و گــفـتی که تب داری؟
شود قـــربــــان لطفت رهنما پرسیدنت نازم
