سکینه روشنگر

رفقا! یادتان با ما است 

با درود بیکران به همۀ جانباختگان راه آزادی، و به ویژه به یاد قهرمان جانباختۀ میهن، مجید کلکانی یار و یاور خلق زحمتکش و مظلوم افغانستان، کلامم را آغاز و یاد آن قهرمانان عزیز وهمۀ شهدای جنبش ملی انقلابی کشور را گرامی می دارم.

هژدهم جوزا  روزشهادت  فرزند مبارز و قهرمان کشور مجید کلکانی در تاریخ کشور ما از اهمیت خاصی برخوردار است که همه ساله توسط عده ای از راهیان راه مجید به گونه های متفاوتی  برگزار می شود. دراین روز یاد همه جانباختگان راه آزادی گرامی داشته شده و زندگی نامۀ عدۀ ازآن ها را دوستانی به تصویر می کشند.

قهرمانان عزیزی که جان های شیرین شان را در راه آرمان شان، یعنی آزادی خلق در بند افغانستان قربان نمودند، خاطرات شان جاودانه در قلب تاریخ رقم خورده و همیشه زنده است. همچنان آرمان و اهداف شان همیشه توسط رهروان پاکباز شان صادقانه دنبال می شود. با این همه قربانی و پیکار، سرزمین در بند افغانستان هنوز در بند زنجیر اسارت و آتش استعمار و دیو چند سر استبداد – ارتجاع منطقه و جهان  می سوزد.

ما هم به نوبۀ خود همواره تلاش می کنیم تا با گرامی داشت یاد جانباختگان عزیز، درفش آرمان شان را به دوش کشیده و برافراشته نگهداریم. می کوشیم که جنایات امپریالیزم و ارتجاع را در هرجای این سرزمین و در هرنقطۀ از جهان فاش نموده و محکوم شان می نمائیم و در راه تحقق این هدف و آگاهی رساندن به مردم هردم شهید افغانستان تا پای جان می تپیم و صدای مظلومیت خلق  محروم مان را همه جا فریاد می کنیم.

این بار مطلب مهمی توجه ام را به خود جلب نموده که با استفاده ازاین فرصت امسال در قالب روز شهدا از آن مبارزان و قهرمانان عزیزی یاد نمایم که سال های زیاد عمرشان را مبارزه کردند، اما گویا “شهید” نشدند و به دلیل مرگ های هنگام و نابهنگام  دیگر در میان ما نیستند. من معتقدم که  یاد این مبارزان را نیز باید گرامی بداریم. آن ها انسان های مبارز و آرمانگرایی بودند که برای تحقق بخشیدن به آرمان والای خلق و در راه بدست آوردن آزادی و عدالت اجتماعی تا پای جان  وتا آخرین روزهای عمرخود مبارزه نمودند و لحظۀ خواب آرام و فارغ از اندوه و ماتم مردم نداشتند. آن ها، درفقدان یاران جانباختۀ شان و همراه با دیگر یاران باقیماندۀ خود رنج توان فرسای مبارزه علیه ستم و نابرابری را دوچندان  تحمل کرده اند، که می شود آن ها را هردم شهید نامید.

آن عزیزانی که امروز در میان ما نیستند و در اثرتحمیل فشار جانکاه مبارزه و زندگی از کنار ما رفتند، ولی یاد شان همیشه گرامی است و خاطرات فراموش نشدنی آن ها ورد زبان هر یکی از دوستان و رفقای شان می باشد که هر یک از ما می گوئیم رفیق یادت با ما است.

ازاین جمله می خواهم اولتر از همه یاد عزیز تازه رفتۀ مان  آصف جان وفا را گرامی بداریم. او که یکی از کادرهای خوب و برجستۀ جنبش انقلابی به حساب می آید، بیشتر عمرش را وقف مبارزه نمود. حتی درحین زندگی درخارج کشورنیز از مجریان اساسی تدارک و برگزاری مجالس هژدهم جوزا،  روز شهدای جنبش ملی انقلابی افغانستان، در آلمان بود و دراین راه زحمات زیادی را متقبل گشته است و گام های بلندی در راه بهتر شدن و مفید بودن این گونه گردهمآیی ها برداشت و در جهت کیفیت بهتر آن تلاش نمود.

زنده یاد وفا تا آخرین روز های حیاتش همواره علیه ارتجاع و امپریالیزم نوشت و جنایات شان را محکوم می کرد و قلب مهربانش برای مردم رنج کشیدۀ سرزمینش می تپید که متاسفانه ویروس “کرونا” وی را امان نفس کشیدن نداد و او را از جمع خانواده و رفقا و مردمش جدا کرد. یاد این گل پرپر شده از بوستان رنج مردم را گرامی می داریم و بر او درود می فرستیم. 

زنده یاد امین سیماب یکی دیگر از گل های پرپر شدۀ این بوستان است که در تمام عمر لحظۀ از یاد مردم غافل نماند. همیشه نوشت و در راه آگاهی بخشیدن به توده ها و مردم رنج کشیدۀ افغانستان تا آخرین لحظۀ حیاتش تلاش نمود. او انسانی رسالتمند، وفادار به آرمان توده ها، نویسنده، مترجم، استاد زبان انگلیسی و انسانی آگاه و مستعد در زمینه های رزم مردم بود. یادش جاودانه گرامی است. 

زنده یاد حسیب مهمند یاور دلدادۀ مردم مظلوم وطنش که تا دقایق آخر عمرش یاد وطن و رنج مردم دربندش اورا آرام نمی گذاشت. او احساستش را در قالب سرایش شعر بیان می داشت، او می نوشت و می کوشید از با هر امکان سالمی برای تحقق آرمان رهایی خلق در بند کشورش مبارزه نموده و جنایات جنایتکاران را محکوم نماید. یادش گرامی. 

زنده یاد پروین گردیزی یکی از زنان مبارز و آزادیخواه بوستان رزم مردم بود که تا پای جان درد مردم، دردش بود و غم مردم را همچنان حس می کرد. و در راه آزادی زنان کشور سال های زیادی فریاد حق طلبانۀ زنان مظلوم ما را با دیگر همرزمانش همه جا بلند کرد. یادش جاودانه گرامی است. همینجا لازم می بینم که یاد دو خانم فداکار دیگر را گرامی بداریم:

زنده یاد ذکیه “روستایی” و بی بی گل “آهنگر” که همیشه کمر بسته  بدون هیچ توقعی برای خانوادۀ مبارز ورفقای همرزم شان فدا کار بودند و درخارج کشور هم در روزهای مثل روز شهدا برای همه آشپزی کردند عرق ریختند و دراین راه خدمات قابل قدری انجام دادند. یاد و خاطرات شان گرامی است.  

زنده یاد عبدالله یا جلیل “ارژنگ” یار دیگری از همرزمان آزادۀ این بوستان بود که دوستان و همرزمانش خاطرات فراموش نشدنی مهربانی ها و کلام شیرینش را همیشه به یاد دارند. یادش گرامی است.

 زنده یاد داکتر غفوری فرزند پاکباز مردم که تا پای جان سلاح رزمش را درکنار شغل طبابت در کشور بیمارش همچنان با خود حمل می کرد و با خدمات بشر دوستانه و مهربانی، مردمش را یاری می رساند. یادش جاودانه گرامی است. 

یاد وخاطرات زنده یاد داکتر رحیم محمودی از بنیادگذاران جنبش دموکراتیک نوین را، که از جوانی تا به پیری عمرش را در رنج ومبارزه سپری کرد، بزرگ و گرامی می داریم.

یاد داکترهادی محمودی یکی دیگر از مبارزان نستوه و دلاور و یکی از بنیاد گذاران جنبش دموکراتیک نوین را بزرگ می داریم. یاد داکتر عینعلی بنیاد نیز همیشه جاودان است. 

نام های رفقای زنده یاد رفیق کبیر توخی، زنده یاد رفیق استاد رسول، زنده یاد رفیق داد نورانی … و دیگران را، که هم اکنون متاسفانه نام های شان به خاطرم نمی رسد، بزرگ داشته و به همۀ شان درود بیکران می فرستم و یادهای عزیز شان جاودانه گرامی است .

بر ما است تا درتاریخ کشورخود از سنت “شهید” پروری صرف فراتر رفته و مبارزات پرشکوه رزم و دلاوری این مبارزان دلیر را نیز با خط زرین درکنارجانباختگان درج  نمائیم و خاطرات فراموش نشدنی شان را همیشه زنده نگهداریم.