سکینه روشنگر

         در گذرگاه تبسم

دلم درتاریکی بیغوله های گنگ و ناپیدا

                                    شورمیزد

تصورات ذهنم سفری پرخم و پیچ

              و دشوارگذری رادر پیش گرفته بود 

حس عجیبی مرا می آزارید،

گاه به حق و گاهی هم ناحق درخود می پیچیدم

کورمال کورمال و هراسان راه می جستم

    و به پرواز بلندی می اندیشیدم

  که مرا تا افق های دور، دور… رهنمون شود

 آنجا که ازسیر حوادث ناگوار دور و برم اثری نباشد.

آخر دست بیداد تعصب و ستم،

جهل وجهالت پروری، تبعیض جنسیتی،

قومی، زبانی، ملیتی، مذهبی و…

                               هزاران بهانۀ دیگر

بال پرواز هدفمندم را که به دنیای انسانی و آزادی واقعی

                                         پر گشایم، شکسته بود.

ساحل آزادی دور 

و عبور از امواج خروشان بحر نفسگیر مینمود

غواص ماهر، با تجربه و شناوری را می طلبید

             که این سونامی  ویرانگر را موفقانه،

                              با درایت عبور و رهنوردی نماید

دلم بی وقفه شور میزد،

          غرق دلواپسی هایم بودم ….

                 که لحظاتی در خود فروخفتم

****

وقتی چشمانم را باز کردم

تبسم گرم و دلنشین  او نگاهم را ربود

و لحظاتی زندگی در گذرگاه تبسم را تجربه کردم

نغمه های شاد و دل انگیز پرندگان خوش الحان

                       دامنه های سرسبز دهکده

                            و بوی جان بخش عطر اقاقیا

در جاذبۀ جادویی نگاهش

                       جلوۀ عشق آفرینی را در من خلق کرد

واندیشۀ نهفته در گفتارش

   ساحل آزادی و پیروزیی را نوید میداد

                                          که نیاز زمان بود

و من در نفس های گرمش

                 غرق دنیای نیازم گشتم

و با هم بسوی تحقق آرزوی های بلند زمان لبخند زدیم