سکینه “روشنگر”

در برابرخشونت علیه زنان بایستیم!

پدیدۀ خشونت علیه زنان در جوامع بشری، بخصوص جامعۀ مثل افغانستان و امثالش، موضوع نو یا تازۀ نیست. متأسفانه این خصلت زشت عمدتاً «مردانه»، سالهای سال است که چون خوره ای در رگ و پی این جوامع ریشه دوانده و جان زنان مظلوم و بیدفاع این سرزمین ها را به گونه های متفاوت و آزار دهندۀ می‌خورد.

قربانیان این پدیدۀ شوم به شکل سرسام آور آن دراین جوامع روز تا روز رو به افزایش است و تومور خبیثۀ خشونت علیه زنان دمل وار رشد می‌کند. «مردان» زن ستیز و زن آزار، که تعداد آن‌ها متأسفانه کم هم نیست، اگر درهیچ ساحۀ زندگی ابتکاری نداشته باشند، در خشونت علیه زنان به متود های جدید زن ستیزی و زن آزاری موفقانه دست پیدا می‌ کنند. دراین زمینه اخبار و گزارش‌هائی که روزانه از طریق شبکه‌های خبری و رسانه‌ها و تکنالوژی های مدرن پخش می‌شود، آدم را وسوسه می‌ کند که بپرسد آیا کسی که برای آزار انسان مظلومی به نام زن به چنین شیوه‌های خشنی دست می‌زند، انسان است ومی شود نام انسان براو نهاد؟ حاکمیت های ریاکار به اصطلاح جامعۀ جهانی با دندوره چیان شان از یک طرف با محکوم کردن مسئلۀ خشونت علیه زنان درافغانستان به شکل گستردۀ هیاهو می نمایند و از طرف دیگر با امتناع از تعقیب وپیگرد و جزا دادن چنین مجرمانی، به تنوع متودهای زن ستیزی و خشونت علیه زنان می افزایند.

در حال حاضر آنچه در کوچه کوچۀ شهر و روستای کشور ما علیه زنان اتفاق می‌افتد عمل‌کرد های وحشیانۀ مشتی جاهل و کوردل و مزدور به نام طالب و داعش و یا برادران تنی شان است که به دست امپریالیست های جنایتکار به قدرت رسانده شده و برکرسی های زور وقدرت و جنگ تکیه زده اند.

ولی باید فوراً یاد آور شوم که خشونت بر زنان زمانی تشدید می‌یابد که دست ستمگستر ارتجاع، جهل و عقب‌ماندگی‌های فرهنگی، بیسوادی، فقر و… و همچنان دست ستمگر استعمار زمینۀ رشد پدیدۀ شوم زن ستیزی را توسعه می بخشد.

پس تا زمانی که کشور از قید استعمار وارتجاع آزاد نشود و زنان کشور به خود آگاهی دست نیابند و زمینه‌های رشد فکری سالم و زدودن افکار ناسالم از جامعه مساعد نگردد، متأسفانه این روند همچنان ادامه می‌ یابد و قربانی های بیشماری را همه روزه از میان ما می گیرد. از آنجا که هیچ جنبشی بدون شرکت فعال زنان به پیروزی نمی‌رسد، لذا با اتحاد زنان و مردان زحمتکش و پیشتاز جامعه و پیگیری مبارزات اصولی برای نجات خود وجامعۀ خود می‌توانیم ریشۀ تومور خبیثۀ خشونت علیه زنان را نیز بخشکانیم.

آری خواهران، مادران و زنان بلاکشیدۀ افغان!

بیائید همه باهم درقدم نخست با گام های استوار در جهت رسیدن به خود آگاهی گام برداریم تا قله های رفیع خود آگاهی را در نوردیم و پدیدۀ شوم خشونت بر زنان را در حریم مان اجازه ندهیم.