داس جهل

هر آن چه بود به نام ِ محبت واحساس

ز واژه نامۀ زیــبــــای هر زبان گم شد

ز شهر عشق دگر عابری عبور نــکرد

صفا و همـدلی تا اوج بیکران گم شــد

اگر گلی به دبــــســــتــان معرفت بــالید

به داس جهل چو بت های بامیان گم شد

شکوه بـــاور انــــدیشه های آیینه گون

به تیر شام ستم طور نــــاگـــهان گم شد

نوای عشق ز لب های هر چه بلبل بود

به گاه کوچ در آغــــــوش آشیان گم شد

زبسکه درد فزون است و دل به اوج شرار

هزار نکتــــۀ نـــــا گفته در دهان گم شد