زنده یاد شیخ الشعرا استاد فدائی هروی

                                                               اين غزلی است كه استاد فدایی هروی بعد از آمدنش از کابل سروده  

  خیال خام

مرا که شب همه شب آه و ناله کار من است         قرین غـــــصـــه و انــــدوه روزگار من است
مـــیـــــان آتــــــش بـــی طاقتی ز جور زمان         ســـپـــنـــــد وار دل زار بـــــی قرار من است
بــــه حــــال ملـــت مظلوم و وضع نکبت بار        غریق لجه ی خــــون قـــلب داغدار من است
حدیث خـــــواری مـــظــــــلوم و فتنه ی ظالم        شعار صـــبـــحـــگه و ورد شام تار من است
گـــمـــان خــــــام مبـــــر ای عزیز خام خیال         بـــــه مـــن که شیوۀ آزاده گی مدار من است
مــــرا بــــه پــــــاره فــــــلزی چه افتخار بود        مـــــدال دفــــتــــــر اشـــعارم افتخار من است
هلا! زبــــــان پــــی تـــبـــــریک من نبگشایید       کزین خوش آمد وتبریک سخت عار من است
به کــــاخ ظــــلــــم ســــرم خم نشد اگر رفتم         گواه مــــن الـــــف قــــــــــد استوار من است
نه دســـــت بـــــــوس نمودم نه قد فرو کردم         نه چاپلوسی و خوش خدمتی شعار من است
ز بــــهــــر مـــصـــلـــــحتی بود رفتنم ور نه        در این پذیرش و دعوت چه اعتبار مـن است
مرا زبان به نوازش کسی نه بتوان بــــســت        که زندگی همه میدان کـــــار زار مـــــن است
به آب و دانه مــــــرا کـــــس فریب نتوان داد       اگر هزار کــــمـــــان کش پی شکار من است
مرا ز دیدن هر صــــحــنــــه عبرتیست کزآن        حصول جوشش افــــکــار و انزجار من است
ندیده  رنگ  تــمــلــــق کــــسی بـــه   آثارم        که این مــــــشاهده نه در خور وقار من است
کسی مرا به خوش آمد خموش نتوان ساخت       که شور بر سر و فریاد و ناله کار مــن است
به پیش زور و زر و حـــیله خم نگشت سرم
گــــواه حـــــــــال من اشعار آب دار من است

 بیستم حمل (فروردین)۱۳۹۵ استاد فدایی هروی