شيخ الشعرا براتعلى فدائى
اشك قلم
بس روزگار بر جگرم خار غم شكست دوشِ دلــــــم زسطوت بار الم شكست
چندان فسرده شد رگ باريك طبع من كز چشم خامه ريزش اشك قلم شكست
تــــــا رونق متاع سخن رفت از ميان ساز ســـخن ز دَبدَبۀ زير وبم شكست
دستــــــى زبهر يارى فرهنگ بر نشد آنجا كه پاى خامه به تيغ ستم شكست
در رعــــشه گاه بُخل، اسيران گنج را پاى اراده شل شد و دست كرم شكست
ديشب به عـــــزم توبه زپيرايش غزل خشكيده شد بُنان وسواد و رقم شكست
امشــــــب دوباره از نمك ذوق بر سرم دست بهانه سایۀ چندين قسم شكست
چشمم طراز چشمۀ نــاسور شد ز اشك آهــــم ســـــپيدۀ نـفسِ صبحدم شكست
با اين هـــــــمه مصائب و آلام روزگار كز آن بناى صبر وتوانم به هم شكست
لب بوسه گاه مــهر خموشى نمي شود قدر سخن اگر چــه زسود سلم شكست
آن نخل خـــشـــك ساقِ كوير خطر نِيم كز تند باد فتنه به يك پيچ وخم شكست
بركش زبان شـــعر ” فدائى” ز كام دل
كا ين آبگينه جام زغوغاى جم شكست