زنـده یـاد استاد داود سـرمــــد

 با چـــراغ دیــــدۀ بـــیـــدار

مـن، بارِ رهگشائی طــــولانی‌ ام بــــــه دوش

در سینه، قلبِ تب زده از جوشش و خــروش

در مغــز، ذهــنِ زنـــده زپویشگری و هــوش

بی قــیل و قــــــالِ بی ثمر و با لبِ خــمـــوش

با هـــمــرهیِ تجـــربه‌ هائی ز نیش و نـــوش

در امــتــداد پــیـــچ و خـــمِ خـــطِ سرنـــوشت

                          بـــــر روی فــــــرشِ سوزنــیِ خــار مــی ‌روم

مـــن وارهــــیــــده‌ ام زفریب و فسون خــواب

بی باورم بــــه جـلــوۀ تــــــزویـرِ هـــر سراب

با شوقِ گــــرمِ تشنه‌ ئی در جستـجــــــوی آب

دارم تـپـیـــدنی کــــــه نـــــــدارد دگـــر شتـــاب

چــون جــامِ دیــده، پُــــر شده از نـــــورِ آفتاب

خواهـــم تـمیز کرد ازیـــن پس صواب و زشت

                    مــــن با چــــراغِ دیـــــدۀ بـــیـــــــدار مـی ‌روم

در پــــرتــــــوِ درخششِ خـــورشیـــدِ آرمــــان

بــــر اقـتـضای منــطـــقِ کــــوبــنــــدۀ زمــــان

با صــد تــــلاشِ گـــرم بـــه دنـــبــــالِ کــاروان

با نیشخــــنـــدِ طـعـنـه بـــه کـنـدیِ هــمــرهــان

با نـــعــره‌های خــنــدۀ تـــــوفــــانِ بـــی امــان

با شور مــوجِ سرکش و مست و تـپش‌ سرشت

                             مست از شــراب عـشقـــم و سرشار مــی ‌روم

*  * *  *  *