بانوی بهاران

پــــیـــــراهنی از عـــشق ببر کرده درختان      تا مست ز ره آمـــــده بـــــانوی بـــــهاران

در بــــاغ و در و دشت به هرجـا که ببینی     در رقص و سماع اند گل و سبزه و مرغان

پر گشته در خـــتـــــان ز نوا های دل انگیز    از نغمه ی موسیچه و از بلبل خوشـــخوان

پا بر رخ گل می نـــهــــد و بــر رخ سبزه       آهو بچه گک مست به هنــگــــام خرامان

از ابر به هنگام سحر عــــشـــــــوه گرانه       آید به زمین چتر به کف دخـــــتــــر باران

بسیار ظریفانه و با طـــــرح دل انــــــگیز      گه بوسه زند بر گل و گه بر رخ ریـــحان

چون سبزه و گل شاد بزی در چـــمن دهر       عمرت نبود بـــیـــش به گردونه ی دوران

نیکی کن وخوبی کن و از زشت به پرهیز

اینست ترا گوهــــــر اگر هستی تو انسان