ا. ق. عدالت

اول ماه می، روز همبستگی بین المللی کار گران جهان را گرامی می داریم.

                                                                                     

    نمائی از تظاهرات صلح آمیز کارگران، که از اثر توطیه در سال 1886، با پر تاب داینامیت در بین ایشان، به خاک وخون کشانیده شدند

 

 

امروز، اول ماه می روز همبستگی بین المللی کارگران جهان است. اول ماه می را برای کار گران جهان، بخصوص کارگران کشورمان افغانستان که اکثریت ایشان کارگران دهقانی ومزارع، زمین های غصب شده توسط مافیای جهادی وسران حاکمیت پوشالی بوده، تحت رنج استبدادی مضاعف اشغال کشور ما توسط بیگانه گان قرار دارند، تبریک وتهنیت عرض نموده و به آرزوی اتحاد وهمبستگی شان در مبارزه علیه استبداد، استثمار وبی عدالتی می باشیم.

اول ماه می چگونه و از کجا آغاز گردید؟ مبارزۀ کارگران مزارع و کارخانه ها، در کشورهای سرمایه داری به قرن ۱۶ و۱۷ میلادی بر می گردد. هدف ایشان انسانی ساختن محیط کار وتقلیل ساعات کار برده وار در فابریکه های دود آلود و مزارع بود، که این خواست توسط صاحبان سرمایه و زمین ها و برده داران همیشه سر کوب می گردید.

مبارزۀ سازمان یافتۀ کارگران برای کارهشت ساعته، به اواخر قرن ۱۹ میلادی توسط کارگران ماهر  و کارگران قالب کارفلز ، در ایالت شیکاگوی امریکا بر می گردد که به “جنبش کار هشت ساعته” شهرت یافت.

در اول ماه می ۱۸۸۶م تظاهرات صلح آمیز کارگران برای کار هشت ساعته، مورد تجاوز پولیس امریکا قرار گرفته و ۴ تن مظاهره چیان کارگر را قتل نمودند. با این حال تظاهرات ادامه یافت. به تاریخ ۴ می ۱۸۸۶، در محلی به نام “میدان های مارکیت” شهر شیکاگو، کارگران به تظاهرات صلح آمیز برای درخواست های شان ادامه دادند. درین روز ۲۰۰ تن پولیس برای برهم زدن تجمع کارگران آمده بودند. در بین آن تجمع،  که پولیس نیز شامل بود، داینامت  پرتاب کردند که درنتیجه هفت تن از کارگران و سه تن پولیس به قتل رسیدند.

در فوتو های با لا چهار تن اول آنها به دار آویخته شدند.

حکومت آن زمان امریکا، گناه پر تاب بم را به گردن کارگران انداخت و هشت تن از رهبران وفعالین ایشان را دستگیر و زندانی ساخته و۴ تن ایشان را به تاریخ ۱۱ نوامبر ۱۸۸۷م به دار آویختند وعده ای را حبس ابد نمودند که از جمله یکتن آن پسری ۲۱ ساله بود.

البرت پرسون(Albert Parsons)، یکتن از آن هائی که اعدام می شدند، هنگامی که به زیر چوبۀ دار برده شد، سرود انترناسیونال کارگری را خواند. اوگوست سپایس” August Spies ” یکی دیگر از آنهائی که زیر چوبۀ دار برای حلق آویزان کردن بر ده شده بود، این سرود را به آواز بلند می خواند:

” روزی فرا خواهد رسید که صدائی را که امروز شما خفه می نمائید، به نیروئی عظیم تبدیل شود.“

بعد از این که تناب دار را به گردن او انداختند، تا آخرین نفس هایش آن سرود را زمزمه می نمود.

گفته های ایشان بعداً صحت یافت. انقلاب کبیر اکتوبر در سال 1917 توسط کارگران و در اتحاد با دهقانان در روسیه به پیروزی رسید؛ جنبش های ضد استعماری در کشورهای جنوب نیرومند گردیده، در برابر استعمار انگلیس قیام نمودند و استقلال سیاسی شان را بدست آوردند. انقلاب عظیم توده ئی(کارگران و دهقانان) به رهبری حزب کمونیست چین و به زعامت صدرمائو در آن کشور به پیروزی رسید. و…

تا هنوز هیچ گاهی ثابت نگردیده که بم را کارگران در میان اجتماع کننده گان پرتاب نموده باشند. بر مبنای تحقیق مورخین و دانشمندان، گفته می شود که توطئه ای بوده که از طرف دولت وقت امریکا و مقامات پولیس آن برای مجازات کارگران به راه انداخته شده بود.

بدین تر تیب روز اول ماه می در سراسر جهان به انگیزۀ عظیم برای همبستگی واتحاد کارگران تبدیل گردیده و شناخته شد وتا همین امروز، با شکوه هر چه عظیم تری در سراسر جهان از این روز تجلیل به عمل آمده ودر بسیاری از کشورهای جهان به رسمیت شناخته شده و رخصتی عمومی و دولتی است.

مگر در ایالات متحدامریکا، مر کز امپراتوری جهان، و “ملت استثنائی” که “مقدرات” جهان را رقم می زند چطور؟

در ایالات متحدامریکا از این روز تجلیل به عمل نیامده و رژیم حاکم آن را به رسمیت نمی شناسد. از آن جائی که امپراتوری امپریالیستی همیشه با زورگوئی وقلدری در پی تحریف تاریخ است، در برابر آن روز، روز تقلبی و ساختگی دیگری را در ۱۱ ماه سیپتمبر، به نام  “روز کار” ساخته اند، که هیچ تاریخی ندارد.

از دهۀ هفتاد قرن گذشته و حاکمیت سر مایۀ مالی در جهان، که روی کرد سیاسی آن فاشیسم نوین است، امپریالیسم جهانی  (اتحاد امپریالیسم ارو پا، ژاپن، وامریکا) با “اتحاد سه گانه” تحت رهبری امپریالیسم امریکا، جنگ جهانی را در حقیقت بر علیه کارگران سراسر جهان، بخصوص کشورهای جنوب ویا جهان سوم، که کشور ما نیز شامل آنست، وبیش از هشتاد در صد نفوس جهان را تشکیل می دهند، به راه انداخته اند. در اثر این جنگ جهانی، تحت بهانۀ  “مبارزه علیه تروریزم”، بر مبنای ارقام رسمی خود شان، وملل متحد که نقش سخنگوی امپراتوری را اکنون ایفا می نماید، ۶۰ ملیون انسان از همین کشورهای جنوب آواره گردیده که اکثریت ایشان کارگران می باشند.

در همچو یک وضعیت، با صدور سرمایه های فراملیتی به کشورهای جنوب ( جهان فقیر)، نه تنها شرایط برده وار ساعات طولانی کار در کمپنی های ساخته شده از طرف کشورهای جنایتکار اتحاد امپریالیستی جهانی بیش از دوبرابر گردیده، که از اثر آن کارگران دست به خود کشی می زنند، بلکه  در مرکز خود امپراتوری، کارگران برای تأمین معیشت حد اقل زندگی شان با ساعات طولانی وبدون داشتن ایمنی شغلی، امتیازات کارگری وحق تشکیل اتحادیه ها وسندیکاهای کارگری….. کار می نمایند. من خودم به حیث کار گر در یکی از کشورهای قارۀ امریکا شامل کار می باشم و شاهد عینی این وضعیت می باشم که برما کارگران تحمیل می شود.

در همچو شرایط، یگانه راه نجات ملت ها از زیر یوغ استعمار نوین وستم کارفرمایان، اتحاد متشکل و سازمان یافتۀ دوبارۀ کارگران، اعم از دهقانان، کارگران صنعتی و سایر زحمتکشان در تشکلات سیاسی رزمنده می باشد، تا در برابر استثمار درکشورهای امپریالیستی  و تجاوزات واشغال کشورها توسط شان و در مقابل  دولت های مزدور ودست نشاندۀ امپریالیسم در کشورهای اشغال شده با یستند و مبارزه کنند.

حاکمیت های وابسته و مزدور، مانند دولت پوشالی در افغانستان، صبغۀ قانونی نداشته وبه ملت افغانستان ارتباط ندارد، وتا زمانی  که درنتیجۀ یک مبارزۀ مثمر، یک دولت ملی و مردمی واقعی، به رهبری نمایندگان انقلابی و مبارز مردم افغانستان در کشور ما به وجود نیاید، ملت ما نمی تواند به آزادی سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و بر قراری یک نظام عادلانه دست یابند.

مستحکم باد اول ماه می، روز همبستگی بین المللی کارگران و زحمتکشان جهان !