زنده یاد شیخ الشعرا استاد فدائی هروی

               الفت پاک

من آن شاهین صیاد افکن آزاد چالاکم
که بال طبع استغنا برد، بر اوج افلاکم

رهین همت خویشم که دراین خاکدان یکدم
نشد مغلول زنجیر تعلق پای ادراکم

نه آن صیدم که هر طاغی سواری ناوک اندازی
به نیرنگ افکند بر خاک و بر بندد به فتراکم

نمک پروردۀ عشقم حلاوت بردۀ دردم
خمار آلودۀ رنجم شریک دیدۀ تاکم

به سوی گلشن جانها نسیم جاده پیمایم
به بوی روزن دلها شمیم الفت پاکم

شکوه قلۀ آزادگی را در دل ظلمت
به فریاد آمدم چشم انتظار نور پژواکم

زمانه گر نهد چون کوه بابا رنج بر دوشم
نخواهد دید حتا بعد مردن سینه در خاکم

به نیروی سخن ویرانگر سامان بیدادم
به نیش خامه مار دوش صد ضحاک سفاکم

چو در خلوتگه جانم طبیعت آتش افروزد
درین ظلمت به گاه سوختن یک مشت خاشاکم

به هر بزمی که مستان حقیقت باده پیمایند
به آیین سخن رند قدح پیمای بی باکم

نپندارید مفلوکم اگر سیلی خور فقرم
که دارد گنج گوهر زیر دامان طبع دراکم

(فدایی) دل درون سینه بس کولاب خون گردید

گریبان شفق دارد نشان از سینۀ چاکم