شیخ الشعرا استاد فدائی
آرزو
شمع آجينم کــــــه بزم عشق فانوس من است نخبه بـــی دردم كه شام هجر كابوس من است
اشك خـــــونـــیــــــــــن غروبم شامگاه حسرتم چهرۀ َمه در كُسوف از آه و افسوس من است
از نيستان اميدم تا چون نــــــــی بُبريده انــــد نــــاله ام گربشنوى از قلب مقبوس من است
آذرخش غصه ام، مُوجم، خُروشِ تــــنــــــدرم عيش وشادى واژه هاى غير فانوس من است
بر ســـــربازار هستى آرزو گُم کـــــــــــرده ام كار زو تفسير حرف روح معكوس من است
مرغ حق گويم کـــــه اندر وحشت شبهاى تار ناله هاى حق به خون پاسوده ماموس من است
بــــاهمه اين رنجها شادم كه در كانون عشق شيوۀ آزاده گى هـــــا درس قاموس من است
كاروان آتشِ حماسه وخـــــون هــــــــر كجا پر طنين ازبانگ شورافزاى ناقوس من است
در كوير گرم آتشزاى غـــــــربت ســــــوختن شاهــــد انديشه ها و قلب محسوس من است
بسكه درهجرت “فدائى” رنج ومحنت ديده ام
دل درون سينه گوئى مرغ محبوس من است