زنده یاد داوود سرمد

آرزو هــا

دلـــــم خــــواهــد که مانند عقابـــــی        زنــــــم پــــر بـــــــر فراز آسمان ها

بخــــوانـــــــم بـــــــــا صدای آتشینم        سـرود فــــتـــــــــح اوج کهکشان ها

                          

                            دلـــم خــواهــد که همچون خندۀ رعد      بــلــــــرزانــــــــــم جهان را از نهیبم                

                           بـسـوزم خـــــــــــارزار دشت شب را     ز بـــــــرق خــانــمــــــان سوز لهیبم                             

دلـم خواهد که چون خورشید مغرور    نــــمــــــــــایم پاره پاره کام شب را

بـــــــه موج گرم نور، از لوح تاریخ   بشویــــم جــــاودانــه نــــــام شب را

دلــم خـواهــد که همچون اختر صبح    شوم چشم و چــــراغ جست وجو ها

دلـــــم خواهـــد که همچون بذر امید     بـــــرویـــــم در زمــیـــــــــن آرزوها

        
دلـــم خـواهد که چون آهوی وحشی     بــیــابــان در بــیــابـان درنــــــوردم

چـــنـان تند و سبک خیزانه و مست    کـــه نــتــوانــد رسد توفان به گـردم

دلم خواهد که همچون موج سرکش    بـغـلـتــم مست در آغـــــــــوش دریا

پــیــام لالـــه هـــای تشنــــــه لب را   بــــگــــویـم هر نفس در گوش دریا

دلــم خــواهـد که همچون دود مجمر    بـــه دور شعله ی سرکش بــرقـصــم

دلــــم خـــواهـــد کـــــه مانند سمندر   بــــه بــــــزم خـــلــوت آتش برقصم

* * *
دلـــــم خـــــواهــــد که مانند پـرستـو   شوم پـــیــــک بـهــار جنبش آئـیــــن

ز ساز مــــــژده بـخش چـــهــچۀ من   بـــه رقـص آیـد همه گلهای رنگیـــــن

       
دلــم خـــواهـــد که همچون لالۀ سرخ   چـــراغـــی در دل صحــرا فـــــــروزم

ز بــــــرق داغ آتش خـیــــز قـلـبــــــم  خس و خــــار بــیـــابــان را بســـوزم

دلـم خـــواهـــد که همچون بادۀ عشق   بـــه جـــــوش آرم نفس افسردگان را

شوم جــــاری بـــــــه رگهای تن شان   دهــــــم جــــان دگـــر دلـــمــردگان را

     
دلــــــم خـــواهـــد ز ساز تار احساس   بـــــــه ساز آرم نــــــوای تــازه ئی را

بــــــــه بــــــازار دیـــــــــــار ناشناسی   کـنـم یکـــدم بـلــنـــد، آوازه ئـــــی را

دلـــم خـــواهــد که همچون بهمن خشم    فـــــرو غـــلـتــــم ز کـــوه انـتـقـامــــــم

دلـــــم خـــواهــــد کــه همچون اژدهائی  کشم کاخ سـتـمگــــر را بـــــه کامــــــــم

        
دلــــم خــواهـــد کشم بـا نـعـــره فـــریـاد  چــــو سیــــل شعـلــه خیـــز و خشمناکی

خـــــــروشم از کـــــرانــه تا کــــرانـــــه   چــــــو تــــوفــــــان مهیب و تـــرسناکی

دلـم خـــواهـــد که هـمچـون خنجر تیـــز   فــــرو گـــــــردم بــــه قلب سخت دشمن

بـــه بــیرحمی دلش را پــــــــــاره سازم   بــــــه خــــون آلـوده سازم سخت دشمن

           
دلــــم خـــواهــــد که مانــنــد خـــدنــگی   روم تــــا چشم دشمن کــــــــــــور سازم

سرود مــــــــرگ نـــــنـــــگیــنش بخوانم  چـــــو نعش گـــنـــده اش در گــور سازم

دلــــم خـواهــــد کــه چون خورشید تابان   بــــتــــــابــــــم بــــــر جـــهـــان آفرینش

درخشان سازم ایـــــــــــن ظـلمت سرا را   گشایــــــــــم تــــــوده ها را چشم بـیـنـش

            
دلــــم خــــواهــــد ز خـــونــــم گاهِ پیکار   ستیغ کـــــوهساران رنــــگ گـــــــــــردد

کلــــیــــــد فـــتــــح و پـــیـــروزی جنبش   نصیب نسل پیش آهنگ گــــــــــــــــــردد

بـــــریــــزم طـــــرح نـــــو، بنیاد نـــو را   چـــــو کاخ ظـــــلم را ویــــــــرانـه سازم

بـــــه بــــــرج آن حصار تـــازه بـنـیـــان    درفش سرخ پــــــیــــــــروزی فــــــرازم